ตะกรุดเถาวัลย์หลง

ตะกรุดเถาวัลย์หลง

               เรื่อง "เถาวัลย์" นั้นเป็นศาสตร์ลึกลับมาแต่โบราณ เป็นของทนสิทธิ์ทีฤทธิ์ในตัวเอง ตำนานของพวกพรานป่าล่าสัตว์จะรู้จักเถาวัลย์ดี เช่น เดินไปเกี่ยวขาไม่ให้ไปบ้าง เดินไปข้ามแล้วหลงป่าเหมือน เมืองลับแลบ้าง เรื่องเถาวัลย์อาถรรพ์นั้น มีในตำราว่า เถาวัลย์หลงนั้นแน่นัก แค่พบเจอที่ป่า หักกิ่งมาติดตัวท่านว่าใครก็ห้ามไม่ให้หลงไม่ได้ จนมีคนแต่งกลอนเอาประสบการณ์จริงของคนที่ใช้เถาวัลย์หลงติดตัวมาว่า "ว่านเถาวัลย์หลง งวยงงวาบหวามั้ใครลอดใครข้าม เกิดความหลงใหล ทำซุ้มเยี่ยมยอด คนลอดไปมา เกิดความเมตตา อุรารักใคร่ เคยพูดโผงผางั้กระด้างตีรวน กลับเป็นนุ่มนวล ละมุนละไม ที่เคยระแวง กินแหนงแคลงจิต ศัตรูทั่วทิศ เป็นมิตรทันใด เปลี่ยนแปลงสิ่งร้ายให้กลายเป็นดี คนปลูกคนมี เป็นศรีสดใส อาคารร้านค้า ใครมาลอดผ่าน ซื้อของจากร้าน ถูกจิตติดใจ ต้องหวนมาอีก ค้าปลีกค้าส่ง ฤทธิ์เถาวัลย์หลง เสริมส่งค้าขาย ว่านนี้เล่าขาน ตำนานเผยแพร่ ว่าเมืองลับแล มีมากเหลือหลายชายจึงงวยงงั้ลุ่มหลงไม่กลับ เกิดเรื่องลี้ลับ อยู่เมืองแม่ม่าย"

                 ยิ่งมาเจอเถาวัลย์หลงดงที่ขึ้นมาเกาะกับต้นไทรใหญ่ และข้ามไปเกาะดงต้นสวาท ไม่ธรรม ดาเลย เถาวัลย์หลงสายนี้ อยู่ที่จังหวัดพัทลุง ต้นสวาทนั้น เป็นไม้มงคลที่คนใต้ว่าใช้ดีทางเมตตามหานิยมมาก เถาวัลย์หลงที่ขึ้นมาชนกับต้นสวาท ตำราว่าดียกกำลังสองหายาก ข้ามไปร้อยทุ่งก็ไม่พานพบ 

                   หลวงปู่บุญสั่งให้นำมาตัดเป็นท่อนๆ ยาวเท่า 1 องคุลี ถักเชือกลงทอง แบบโบราณ จารยันต์ "กรุณาทมิฬ" แล้วท่านเจอะหัวท้าย อุดสีผึ้งสามนาม (สีผึ้งสามนาม เป็นสีผึ้งชั้นยอดที่ผสมจากสีผึ้งครูของหลวงปู่บุญคือ สีผึ้งหลวงพ่อทาบ วัดกระบกขึ้นผึ้ง, สีผึ้งหลวงพ่ออี๋ วัดสัตหีบ, สีผึ้งหลวงพ่อโด่ วัดนามะตูม) เท่านั้นยังไม่พอท่านได้คลุกเคล้าผงหลวงปู่แก้ว แห่งวัดเครือวัลย์ ลงไปด้วย